YAKAZA

Allahım, ne ateştir bu böyle! Küllenmedi bir türlü.

Aşkımı söndürmedi yaşım; yalnız-sessizce yürüdü.

Bilemedim o anı. Gece mi? Yoksa hâlâ gündüz mü?

Ben oldun; her yanda, her şey oldun; muhtacım sana, her an.

Mahcubum sana her zaman; aşkın yaptı, beni “yakaza”n.

Amacım, dost olmak sana; verdin her şeyi, hiç almadan.

Sensiz değil; hep, senli kaybolmak isterim; alt beynimde.

Ey dostlar dostu; sakın bırakma beni, kendi hâlimde.

Yanık nefes Er; “yakaza”nın oldu, yaşanan her demde.

                                                                  Hasan Er