Koşturuyor beynim, bir orada-bir burada;
Gözüm-kulağım-kalbim hep onunla, inatla…
Soluğum yetmez oldu, tüm yaşadıklarıma;
Nedense, devamlı açık bir yazlık sinema!
Gereksiz biriyim işte! Gerekli mi?
Kimi arasam; hiç dönmedi be, geri!
Bir dostum ve arkadaşım olmadı ki;
Adasam da kendimi, bildim-bileli…
“Gün, niye yirmi beş saat değil!” diyor, iş insanı;
Kendine-ailesine zehir ediyor, yaşamı…
Köşenin mendilci kızı şimdi sildi, gözyaşını;
Bugüne kadar hiç sordun mu, derdini-dermanını?
Denize dönmüş, gözleri;
“Dal içime, yüz!” der, gibi.
Parlamış, o gözler içi;
“Aynan oldum, bak!” der, gibi.
Gidişti-dayanamadı;
Dünya, tenini kaşıdı!
Can içine, can karıştı;
Deprem oldu, onun adı...
Şeküre’nin iri-siyah üzüm gözleri;
Gülerek soruyor, merak ettiklerini.
Kırmızı gül desen-beyaz elbisesini,
Savurup-gösteriyor, çocuk neşesini.
“Şeküre! Doyarak yaşa, çocukluğunu…”
Dünyanın tadı, artık kekremsi oldu;
Macun şekerlerim, bir-bir unutuldu…
Pamuk şekerimin yumuşak dostluğu;
Anılarla eridi, bir-bir kayboldu…
Evrenin her noktasında, her anında bir terazi;
Bizlere düşen, yaşamda tutturmak dengelemeyi.
Saçlarımı tarayan rüzgâr oldu, nefesin;
Sarı çiçekte parladı, masum bakışların…
Buharlaşıp, bulutlara karıştı gözyaşın
Ve yağmur olup, tenimi yıkadı ansızın…
Çeşme akıttı, damla yaşlarını;
Yeşertti, yemyeşil yosunlarını.
Mini dünyanın minik ormanları;
Damla şelaleden aldı, aşını…
Tel-tel emekle yudum-yudum sevgiyle
Söz vermiştik, birbirimizi örtmeye...
