Beynim dans ediyor, âşık-berduş beynim…
Şura-buranın düşkün bir gezginiyim.
Tuzlu yosun buldum, kokusunu çektim;
Paşabahçe yollarında bir-bir estim…
Türkünün, düğümlenen kelimesiydim;
Tıkanıp-mecalsiz kaldım ve tükendim…
Hem neyzendim, hem üflediği yanık ses;
Bir aşık olduğum var ve bir de nefes…
Eğer gözleri olsa idi…
Işık: “Her şey, nurla çevrili”
Su da: “Kişiler, ermiş” derdi.
Geceyi aydınlattı, tan yeri;
Sel de çıkardı, gizlenenleri;
Tan ve sel; gösterdi gerçekleri!
Koşturuyor beynim, bir orada-bir burada;
Gözüm-kulağım-kalbim hep onunla, inatla…
Soluğum yetmez oldu, tüm yaşadıklarıma;
Nedense, devamlı açık bir yazlık sinema!
Gereksiz biriyim işte! Gerekli mi?
Kimi arasam; hiç dönmedi be, geri!
Bir dostum ve arkadaşım olmadı ki;
Adasam da kendimi, bildim-bileli…
“Gün, niye yirmi beş saat değil!” diyor, iş insanı;
Kendine-ailesine zehir ediyor, yaşamı…
Köşenin mendilci kızı şimdi sildi, gözyaşını;
Bugüne kadar hiç sordun mu, derdini-dermanını?
Denize dönmüş, gözleri;
“Dal içime, yüz!” der, gibi.
Parlamış, o gözler içi;
“Aynan oldum, bak!” der, gibi.
Gidişti-dayanamadı;
Dünya, tenini kaşıdı!
Can içine, can karıştı;
Deprem oldu, onun adı...
