Hayatının dip köşelerinde dolaşırken,
Civelek birilerini görürsün aniden!
“Dostumu artık buldum!” dersin, ümitler varken;
Son kalleş tekmeyi de ondan yersin, düşerken!
Sanki eksik bir şeyler kaldı; bitiremedim…
Neydi ki? Düşün-düşün, bir türlü bulamadım.
Belki, yarım kalmış-sararmış o dizelerim;
Belki de, hayatımdaki o kararsız dilim…
Güneş, utancından kıpkırmızı kesildi
Ve yer yarıldı da, içine girdi sanki…
Güçlünün, güçsüzü maskeli sömürmesi;
Oyuncak olmuş, kanun-tüzük-demokrasi…
Erik ağacında bir can idim,
Can suyum oldun; hiç yerinmedim,
Kanamadım sana; içtim-içtim…
Uzun-ince parmakları, yay ile bütünleşti;
İncitmedi telleri ve yumuşacık değdirdi...
Yanık nağmeleri, gök kubbeye aşkı işledi;
Kemancı Kadın; kemanı ile dans etti sanki...
Oğlum-uşağım-kızım-kızanım; hep borçluyum ben, sana:
Beklentisiz arkadaşlıklar ve dostluklar anlatmaya,
Sevda bahçesindeki ılık-kokuları tanıtmaya,
Bükülmez saygı-onur misalleri borçluyum, ben sana...
Önce keman öne çıktı:
Sesi, sıcak ve yanıktı;
Lirik-masallar anlattı
Ve dostlarını çağırdı…
Paltoların önü açık, koşar adım; okuldan çıkmış çocuklar.
Kollar yukarı doğru, iki yanda… Atılan neşeli çığlıklar…
Kozalarından kurtulmuş; o, kelebekler gibi rengârenk saflar…
Kaybolmuş-dertli kalabalıklar arasında;
Uçtan-uca, döne-döne teselli sunmaya;
Akıntı olmak isterdim, hüzünlü-dansımla;
Işıklı “Samanyolu Sarmaşığı” aşkıyla…
Beton yol, ayaklarıma yabancı;
Hemen asfalt döktüler, o da yaktı;
Hem soluğumu, hem de tabanımı.
Oysa yumuşaktı, toprak kalsaydı…
Keman solda, ney de sağda... Birbirinden habersiz.
Anlamak istemediler, hep umarsız-ilgisiz.
