Oğlum-uşağım-kızım-kızanım; hep borçluyum ben, sana:
Beklentisiz arkadaşlıklar ve dostluklar anlatmaya,
Sevda bahçesindeki ılık-kokuları tanıtmaya,
Bükülmez saygı-onur misalleri borçluyum, ben sana...
Önce keman öne çıktı:
Sesi, sıcak ve yanıktı;
Lirik-masallar anlattı
Ve dostlarını çağırdı…
Paltoların önü açık, koşar adım; okuldan çıkmış çocuklar.
Kollar yukarı doğru, iki yanda… Atılan neşeli çığlıklar…
Kozalarından kurtulmuş; o, kelebekler gibi rengârenk saflar…
Kaybolmuş-dertli kalabalıklar arasında;
Uçtan-uca, döne-döne teselli sunmaya;
Akıntı olmak isterdim, hüzünlü-dansımla;
Işıklı “Samanyolu Sarmaşığı” aşkıyla…
Beton yol, ayaklarıma yabancı;
Hemen asfalt döktüler, o da yaktı;
Hem soluğumu, hem de tabanımı.
Oysa yumuşaktı, toprak kalsaydı…
Keman solda, ney de sağda... Birbirinden habersiz.
Anlamak istemediler, hep umarsız-ilgisiz.
Kızarmış ekmek kokusu, toprağımın yanık-duygusu.
Terli-umutlar ekilmiş tarlanın, özü-tadı-tuzu;
Suyla, Güneş’le eklenmiş söylencelerin, aşk-durusu;
Sevinçlerle biçilmiş buğdayın, esenlikler-kutlusu…
Boğaziçi’nin bir beyi, Beylerbeyi;
Karşıya atmış, ışıklı kemendini...
Dipte akıntılar olmuş, tüm geçmişi;
Yer-yer güneşe çıkmış, girdap izleri...
Uzaktan gelen klarnet sesi;
Karanlığı dalga-dalga sildi,
Pişman-fitilimi ateşledi…
Paşabahçe'de bir cadde; bir yanı mezarlık, adı Şehitlik Caddesi…
Dondurma arabası görünürken köşesinden, hem de üç tekerlekli;
"Dondurmam kaymak! Bitiyor be, vişne-sade!" diye bağırırdı, sahibi.
Hüzün-paylar düşürülmüş, halkımın omuzlarına;
Yüzlerdeki derin-çizgiler, ağıt notalarında!
Buğulu cansız-bakışlar, dönmedi gözyaşlarına;
Mazlum “ah”lar taşarak, alev oldu; gök katlarında…
