Kızarmış ekmek kokusu, toprağımın yanık-duygusu.
Terli-umutlar ekilmiş tarlanın, özü-tadı-tuzu;
Suyla, Güneş’le eklenmiş söylencelerin, aşk-durusu;
Sevinçlerle biçilmiş buğdayın, esenlikler-kutlusu…
Boğaziçi’nin bir beyi, Beylerbeyi;
Karşıya atmış, ışıklı kemendini...
Dipte akıntılar olmuş, tüm geçmişi;
Yer-yer güneşe çıkmış, girdap izleri...
Uzaktan gelen klarnet sesi;
Karanlığı dalga-dalga sildi,
Pişman-fitilimi ateşledi…
Paşabahçe'de bir cadde; bir yanı mezarlık, adı Şehitlik Caddesi…
Dondurma arabası görünürken köşesinden, hem de üç tekerlekli;
"Dondurmam kaymak! Bitiyor be, vişne-sade!" diye bağırırdı, sahibi.
Hüzün-paylar düşürülmüş, halkımın omuzlarına;
Yüzlerdeki derin-çizgiler, ağıt notalarında!
Buğulu cansız-bakışlar, dönmedi gözyaşlarına;
Mazlum “ah”lar taşarak, alev oldu; gök katlarında…
Gözlerimin feri ol, deniz fenerim ol benim;
Muhtacım sana, yol ver-oluver, umut-kaderim…
Nazar ediver, aşka-köstek sivri kayalara;
Derin-mavi sevdalara, umut-fenerim ol benim…
Ilık-ılık yüzümü okşayan, imbat rüzgârı;
Söyle bana: Tuzlu-buruk estin, gözyaşları mı?
Sitem-yelin, hafif-ıslık özlemeler anlattı;
Sevda mektuplarım, karşı sulara vurmadı mı?
Ay'a doğru, kumsaldan uzanmış; trompetin yaz akşamı sesi;
Yakamoz izleyerek, Ay ışığı okşamış; hoş sesin rengini...
Sabahında, Güneş yakmış; Lara Kumsalı'nın o tanelerini;
Sanki acımasızca diyor ki: "Hayaller kurma, gör gerçekleri..."
Benli elinde; sımsıkı hatırlıyorum, küçüklüğümü:
Öbür elinde; litre-kabı bağlı, ağır bir süt güğümü
Ve Tevfik Paşa Yalısı’na, birlikte yürüyüşümüzü…
Üç virgül; bir, dört, nokta, nokta, nokta…
Hiç tekrar etmedi, virgülden sonra;
Rakamlar sıralandı, sonsuzlukta…
“Pi Sayısı”dır, bilimdeki adı;
Aslı; çemberin, çapına oranı…
Kayboldu, kendi içinde;
Bir hiçti artık âlemde…
Yalnız o vardı, kalbinde;
Aşk denir buna, her demde…
Şapkası kiremit-kırmızı, berduş-evler;
Sıra-sıra yaslanmış, sanki halay-çeker…
Cıvıl-günlere, camlı-bakan çiçek-gözler;
Yağmura arkadaş olur, gözyaşı döker…
