“Hışt !” dedi düşümde, koru yaprakları;
Gözlerim kıynaşık, dinledim onları…
“Hışt-hışt boş ver !” dedi, tekrar canlandırdı;
Cılız kalmış-kurumuş fidanlarımı
Ve öksüz-yetim kalmış sevinçlerimi…
Çıkmaz sokağa hapsedilmiş, çakıl taşlarıyız biz;
Yere sağlam basarız ve rüzgârlara savrulmayız.
Aslına sadık, sadece biraz kırık taşlarız biz...
Konar-göçer zerre oldum, âlemlerde;
Aşk önümde, ince yollar göstermede…
Baktım, Dünya kapısından içeriye;
Âşık gönül çarptı: “Hak ki haktır” diye…
