EZELDEN BERİ
Erik ağacında bir can idim,
Can suyum oldun; hiç yerinmedim,
Kanamadım sana; içtim-içtim…
Karıştık bir-bir, kara toprakken.
Sarmaşıkta sen gül, ben de diken;
Âşık bakıştık hep, can diriyken…
Ezelden titreştik, bir şekilde;
Bazen çarpıştık, elektrikte;
Bazen akmıştık, ısı halinde…
“Sanki tanıyorum, ezelden” der,
Âşık kişi özlemle hisseder,
Can; canda açmış, huzura erer…
Hasan ER